ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਦਿਨ ਸਾਰੇ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਭੋਲੇਨਾਥ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਭੋਲੇਨਾਥ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਨਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪੂਜਾ ਜਾਂ ਰਸਮ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਗਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੱਚੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਪੂਜਾ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਵ੍ਰਤ ਕਥਾ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਨੋਕਾਮਨਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਸੋਮਵਾਰ ਵਰਤ ਕਥਾ
ਕਿਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਵਪਾਰੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਸ ਵਪਾਰੀ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹ ਵਪਾਰੀ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਪੁੱਤਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੇ ਉਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਿੰਤਤ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ, ਵਪਾਰੀ ਹਰ ਸੋਮਵਾਰ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵ ਮੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਘਿਓ ਦਾ ਦੀਵਾ ਜਗਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਭਗਤੀ ਦੇਖ ਕੇ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ ਉਸ ਵਪਾਰੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਤਦ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਫਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੀਵ ਜੋ ਕਰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹੀ ਫਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਸ਼ਿਵਜੀ ਦੇ ਸਮਝਾਉਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਨਾ ਮੰਨੀ ਅਤੇ ਉਹ ਸ਼ਿਵਜੀ ਨੂੰ ਉਸ ਵਪਾਰੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਆਖਰਕਾਰ, ਮਾਂ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ, ਭਗਵਾਨ ਭੋਲੇਨਾਥ ਨੂੰ ਵਪਾਰੀ ਨੂੰ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਦਾ ਵਰਦਾਨ ਦੇਣਾ ਪਿਆ। ਵਰਦਾਨ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭੋਲੇਨਾਥ ਨੇ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਤੁਹਾਡੇ ਕਹਿਣ ‘ਤੇ, ਮੈਂ ਪੁੱਤਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦਾ ਵਰਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਪੁੱਤਰ 16 ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ। ਉਸੇ ਰਾਤ, ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਵਪਾਰੀ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ 16 ਸਾਲ ਤੱਕ ਜੀਵੇਗਾ। ਵਪਾਰੀ ਰੱਬ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਨੇ ਉਸ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਦਾ ਵਰਤ ਰੱਖਦੇ ਰਹੇ। ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਬੱਚੇ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਅਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਭਰ ਗਈਆਂ।
ਉਸ ਨੇ ਬੇਟੇ ਦੇ ਜਨਮ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਧੂਮਧਾਮ ਨਾਲ ਮਨਾਇਆ ਪਰ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦਾ ਰਾਜ਼ ਪਤਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬੇਟਾ 12 ਸਾਲ ਦਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਵਪਾਰੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਮੇ ਕੋਲ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਵਾਰਾਣਸੀ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਮੁੰਡਾ ਆਪਣੇ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਵਿੱਦਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਚਾਚਾ ਅਤੇ ਭਤੀਜੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਰੁਕੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਯੱਗ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਪਰੋਸਿਆ, ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਯਾਤਰਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਚਾਚਾ ਅਤੇ ਭਤੀਜੇ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਪਹੁੰਚੇ। ਉਸ ਦਿਨ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦੀ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਪੂਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਸਜਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਦਾ ਜਲੂਸ ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਪਰ ਲਾੜੇ ਦਾ ਪਿਤਾ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਤ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਇਕ ਅੱਖ ਤੋਂ ਅੰਨ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ‘ਤੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਵੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋਵੇਗੀ ਜਦੋਂ ਲਾੜੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਵਪਾਰੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਕ ਖਿਆਲ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਲਾੜਾ ਬਣਾ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਜਾਵੇ।
ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਵਿਦਾ ਕਰਾਂਗਾ ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਲਾੜੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਲੜਕੇ ਦੇ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਪੈਸੇ ਲੈਣ ਦੇ ਲਾਲਚ ‘ਚ ਮਾਮੇ ਨੇ ਲਾੜੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਮੰਨ ਲਿਆ। ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਲਾੜੇ ਦਾ ਰੂਪ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਦੇ ਕੇ ਵਿਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਲੜਕਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾਲ ਵਾਪਿਸ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਛੁਪਾ ਨਾ ਸਕਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਸ਼ਾਲ ‘ਤੇ ਲਿਖਿਆ: ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ, ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਵਾਰਾਣਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਨੌਜਵਾਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਪਤਨੀ ਬਣਨਾ ਪਏਗਾ, ਉਹ ਇੱਕ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੀ ਹੈ. ਜਦੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਲ ‘ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਇਕ ਅੱਖ ਵਾਲੇ ਲੜਕੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੱਖਿਆ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਲੜਕਾ ਆਪਣੇ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਵਾਰਾਣਸੀ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗੁਰੂਕੁਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਜਦੋਂ ਉਹ 16 ਸਾਲ ਦਾ ਹੋਇਆ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਯੱਗ ਕੀਤਾ। ਯੱਗ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਪਰੋਸਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ ਦਾਨ ਕੀਤੇ ਗਏ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਿਵ ਦੇ ਵਰਦਾਨ ਅਨੁਸਾਰ ਉਸ ਦੀ ਨੀਂਦ ਵਿਚ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਚਲੀ ਗਈ। ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਮਾਮਾ ਆਪਣੇ ਮਰੇ ਭਤੀਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਆਸ-ਪਾਸ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਨੇ ਵੀ ਲੰਘਦੇ ਸਮੇਂ ਲੜਕੇ ਦੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਰੋਣ ਅਤੇ ਵਿਰਲਾਪ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣੀਆਂ। ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਨੇ ਭਗਵਾਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਪ੍ਰਾਣਨਾਥ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਆਪਣੇ ਅਦਿੱਖ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਗਏ, ਤਾਂ ਭੋਲੇਨਾਥ ਨੇ ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਇਹ ਉਸੇ ਵਪਾਰੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ 16 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਇਸ ਦਾ ਜੀਵਨ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਨੇ ਫਿਰ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਮਾਤਾ ਪਾਰਵਤੀ ਦੇ ਕਹਿਣ ‘ਤੇ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੋਣ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੀ ਪਲਾਂ ‘ਚ ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੋ ਕੇ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਪੜਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੜਕਾ ਆਪਣੇ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਪੈਦਲ ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਲੀ ਦੀ ਰਸਮ ਅਦਾ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਯੱਗ ਹੋ ਰਿਹਾ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਲੜਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮਾਮੇ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ, ਯੱਗ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਾਜਾ ਮਾਮਾ ਅਤੇ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ। ਕੁਝ ਦਿਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਦਿੱਤਾ, ਉਸਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਆਦਿ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਥੇ ਵਪਾਰੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਭੁੱਖੇ-ਪਿਆਸੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਉਸ ਨੇ ਕਸਮ ਖਾਧੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਦੇਣਗੇ, ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਪਰਤਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਗੇਟ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣ ਕੇ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ, ਉਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ। ਉਸੇ ਰਾਤ, ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਵਪਾਰੀ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਹੇ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸੋਮਵਾਰ ਦੇ ਵਰਤ ਅਤੇ ਵਰਤ ਦੀ ਕਥਾ ਸੁਣ ਕੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਬਖਸ਼ੀ ਹੈ। ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਬਾਰੇ ਜਾਣ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਸ਼ਿਵ ਦੇ ਭਗਤ ਹੋਣ ਅਤੇ ਸੋਮਵਾਰ ਦਾ ਵਰਤ ਰੱਖਣ ਨਾਲ ਵਪਾਰੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਨੋਕਾਮਨਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੋ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਸੋਮਵਾਰ ਦਾ ਵਰਤ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਵਰਤ ਸੁਣਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਨੋਕਾਮਨਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
